Laten we zeggen dat het pannensetje dat we meenamen goedbedoeld was. Leuk idee. Met opvouwbare handvatjes, lichtgewicht, stapelbaar, compact, én met anti-aanbaklaag. En dát werkte: het chemische laagje liet makkelijk los, bij voorkeur tijdens het koken.
Het zijn van die fijne sub-projectjes als je leven niet veel meer om het lijf heeft dan het voorzien in de dagelijkse basics, plus een aantal km’s zuidwaarts lopen: waar vinden we een goeie vervangende pan?
Onze dagetappe leidde ons van de camping bij Corbigny langs de ‘Etang du Baye’ – een groot meer dat er naar snakte om in gezwommen te worden, verder richting… ach, dat weten we nou wel.
Toen we die beoogde 20 wel zo’n beetje in de benen hadden, we nog iets met een winkel moesten en het er niet koeler op werd, staken we bij een kruising onze duim op, nog niet zeker over waar we naartoe wilden. G pikte ons op, met z’n grote klusbus. Een Vlaming die een paar jaar geleden met z’n gezin naar Frankrijk is verhuisd, en in de wijde omtrek werkt als klusser-tuinier.
Uitermate hartelijke gast, lekker spraakzaam en goeie vaart erin. Hij was op weg naar huis, ergens voorbij de stad Nevers. We mochten trouwens ook wel bij hem op z’n land staan, hij had er met 14 ha tenslotte alle ruimte voor! Dat was voor ons een behoorlijke sprong naar het zuidwesten, en dat was best wel okee.
Bij aankomst maken we kennis met z’n vrouw en hun vierjarige zoontje, een prachtige stuiterbal, en kregen we een fijne plek bij de moestuin, uitkijkend over dat gigantische perceel.
Hadden we dan verder nog iets nodig, eten of slaapspullen ofzo? Nee eigenlijk niet, hooguit misschien een pannetje… We liepen met G mee naar een schuur vol nog niet uitgepakte dozen, en jawel hoor, dat was ie: het perfecte maatje, gewoon degelijk emaille – een pan naar m’n hart!
Het werd nog een lange avond, waar we eten en wijn met elkaar deelden. Openhartig deelden zij ook hun levensverhalen — zo bijzonder om als vreemde heel even zo dichtbij te mogen komen. We hebben er hoop en bemoediging achtergelaten – hopelijk.
