In de Bijbel wordt gesproken over de ‘gave’ van gastvrijheid. Ik heb hier moeite mee. Moeite omdat als je van de letter bent – letter met een kleine ‘l’ – dan kun je je zomaar verschuilen achter: ‘helpen? Ik heb gewoon die gave niet’. Diegene die je vraagt om een fles water voor je te vullen stuur je dan gelegitimeerd weg.
Gisteren liepen Marleen en ik, met 18km in de benen te kijken naar waar we konden overnachten. Op een honderd meter afstand zag ik het: een vriendelijk huis. Ik weet werkelijk niet waarom, maar het ademde vriendelijkheid. Het was een praktisch huis en niet te netjes. Alle ramen stonden open en er was geen hek. Omdat het huis op een heuveltje konden we niet gelijk zien of er iemand aanwezig was. De bocht door gelopen zagen we een dame van halverwege de 60 met haar moestuin bezig. ‘Excusez-moi, j’ai un question’.
Marleen deed het woord: ‘pouvons-nous mettre notre tente chez vous, pour le nuit ?’ Marleen wilde het verder uitleggen want iets met pèlerinage en sécurité, maar het was niet nodig: het antwoord was direct en spontaan: oui! Later stelde ze zichzelf voor. Ze heette Geneviève.
Gastvrijheid is een vaardigheid
Er zijn mensen met de gave van gastvrijheid. Marleen en ik hebben deze ontvangen tijdens onze huwelijksbelofte. Maar gastvrijheid, of laten we zeggen, ‘actieve vriendelijkheid’ kun je aanleren, door actief op zoek te gaan naar wie je waarmee kunt helpen. Neem lifters mee, nodig onbekenden uit, bijv. toeristen, om bij je te komen eten. Loop een eettentje binnen en betaal een willekeurige rekening, bak een taart voor de brandweer…
We hebben een heerlijke nacht gehad in de tuin van Geneviève. ‘s Ochtends kwam ze langs of we lekker geslapen hadden en of we een kop koffie wilden voor vertrek. Zij had haar overall al aan, zo meteen moest ze naar de koeien.
Daar aan de keukentafel, in de vroege ochtend, hadden we zomaar nog even échte ontmoeting. Als pelgrims konden we daar ook iets teruggeven, wat menschen net zoveel waard was als haar ‘oui’.
