Soms valt er even niet zoveel te zeggen. Deze foto vertelt ‘t al toch?
Een kwartier voordat we het stadje Puigcerda binnen binnen wandelden, liepen we nog door het groen, zoals we wekenlang gedaan hebben. We kwamen langs een riviertje, en één blik van verstandhouding was voldoende: we wierpen onze tassen van ons af, trokken schoenen en bezwete kleding uit en even later dompelden we ons in het koude water.
Geen chique wellness die daar tegenop kan. Dit moment vatte alle gevoel van vrijheid en onbekommerdheid van bijna acht weken lopen voor mij samen. Ik moest echt even snikken. Dit was het dan…
In Puigcerda zitten we aan de cafe cortado & con lèche, en bezinnen we ons op ‘what’s next’: de dagelijkse vragen over wat we zullen eten en waar we zullen slapen. En deze keer ook: hoe reizen we terug?
Dit is vast nog niet de laatste blog. Een paar mooie verhalen zijn echt nog het vastleggen waard. En trouwens: we zijn ook nog lang niet thuis.