Misschien herken je dat gevoel dat overblijft na een heerlijke avond met vrienden. De maaltijd en de sfeer, de gesprekken en dat iedereen gezien en gehoord is. Dat de enige gedachte die achterblijft wanneer je het licht uitdoet en naar bed gaat is: dit was zó goed.
Marleen en ik en Vûk hebben gisteren Spanje bereikt. Gewoon helemaal Frankrijk doorkruist. Vooral te voet. Wat ben ik trots op m’n reisgenoten. A good and resounding: ‘Well done’.
’s Avonds hebben we fijn gegeten om deze bijzondere mijlpaal te vieren. Maar eigenlijk, wat Marleen al eerder schreef, was het hoogtepunt het nèt voor de Spaanse grens badderen in een koud stroompje. Dat was passend.
Kostbare ontmoeting
Maar ons vertrek uit Spanje hebben we met overtuiging één nacht uitgesteld. Een vriend van me uit Oldenzaal en zijn goede vriend, die met mooie plannen op weg zijn naar Spanje, hadden de dag ervoor contact opgenomen. Of we zin hadden om af te spreken?
Toen M. belde waren Marleen en ik, al wandelend, eigenlijk al in de ‘einde vakantie hoe kom ik thuis’-modus. Gewoon praktisch, maar ook opeens iets minder met elkaar verbonden. Eerlijk gezegd schrok ik van deze oude reflexen. (iets met: ‘laat mij maar doorpakken’, of de meer compartimenterende ‘ze hoeft niet alle details te weten’). Ik dacht dat zo’n intens bevredigende reis wel wat ruimte zou maken… gelukkig waren we er nog niet.
We kwamen er samen op uit dat een ontmoeting met hem en zijn vriend wel een hele fijne afsluiting zou kunnen zijn. En dus hebben we onze terugkeer een nacht uitgesteld.
Vanochtend hebben we met hen een goede brunch gehad. Met een cortado, café con leche, een gedeelde enseimada en wat koude biertjes. M. en L. zetten ons daarna af bij de SNCF – het treinstation – van Puigcerda.
Gedachten bij de terugreis
Vandaag hebben we afscheid genomen van de Pyreneeën. Met de trein reizen we van Puigcerda naar Toulouse, hebben daar nog een overnachting, om hopelijk vrijdag via Parijs ’s avonds laat veilig aan te komen in ons huis in Franqueville.
Die laatste paar kilometers zullen we dan lopend afleggen. Dan zijn we thuis.
De trein geeft vaak prettige ruimte om wat om je heen te kijken.Want wat levert zo’n tocht op, behalve een lijf dat sterker en fitter aanvoelt dan tijdens de trainingsperiodes voor de marathon? Met stip op één staat deze observatie.
Sterven doe je dagelijks. De vraag is waaraan.
Ik wil graag voorbijgaan aan dat iedereen die wat bijzonders heeft gedaan vaak vindt dat andere mensen dat óók moet gaan doen. En ik wil absoluut niet de indruk wekken dat ik liedjes van Taylor Swift zou kennen. Ik zat namelijk met de titel Death By a Thousand Cuts in mijn hoofd, wat ik veelzeggend vond voor wat ik tijdens onze reis ervaarde. Ik dacht oprecht dat dat van Megadeath of Iron Maiden was, maar Google wees naar Taylor Swift.
De tekst is, ondanks m’n onbekendheid met haar ‘genre’, een aardige beschrijving van hoe het echte leven door pijn, angst en verlies tussen je vingers door kan glippen.
Wie het verliest zal het ontvangen
Death by a thousand cuts
My time, my wine, my spirit, my trust
Trying to find a part of me you didn’t take up
Gave you too much but it wasn’t enough
But I’ll be all right, it’s just a thousand cuts
Niet weten waar je bed slaapt
Zes weken hebben we niet geweten waar we de nacht door zouden brengen. Die onzekerheid werkte in het begin bijna verlammend. Je huis is waar je je veilig kunt terugtrekken. Waar je kussen liefdevol op je wacht. We hebben ervoor gekozen om deze zekerheid in te ruilen voor een belofte die God doet.
Jeremia 33 vers 3
Roep tot Mij, en Ik zal u antwoorden, Ik zal u grote en onbegrijpelijke dingen bekendmaken, die u niet weet.
Maar net als met alle worstelingen hoort oefenen pijn te doen. De onderzekerheid was, vooral als ik probeerde te in te schatten hoe het zou gaan, soms loodzwaar. Dit terwijl de praktijk alles behalve zwaar was. Er ís iedere nacht voorzien.
Na een week of wat heb ik daarom het wilsbesluit genomen om te vertrouwen op een uitkomst. En of de nacht zou eindigen met een zonsopkomst onder een brug, in het bos, in een tent in een tuin, een kamer bij een psychisch uitdagende man, de kluskamer van de lokale gemeentereiniging of in de mooiste kamer van een prachtig huis uit de 17e eeuw: ik liet twijfel niet meer toe.*
Groei
Marleen heb ik zien groeien deze reis. Van het voorzichtig vragen of ‘iemand’ een slaapplek zou weten waar we misschien mogen slapen, naar een directer en zelfverzekerd ‘mogen we bij jou slapen?’. Ondanks mijn hakkelende Frans heb ik hetzelfde leren doen.
Toeval of Wat je Toevalt
Marleen en ik hebben ons gedragen gevoeld tijdens deze reis. En zijn zoveel voorbeelden van waar we in een ‘time-frame van enkele seconden’ bij precies die ene persoon, dat echtpaar of dat gezin terechtkwamen. Slechts één keer hebben we drie keer opnieuw moeten vragen.
Maar de prijs naar de het speuren van de belofte die Jeremia verwoord – en herhaald wordt door Paulus – is hoog. Het voelde zo kwetsbaar. Alsof ik niet goed voor Marleen zou zorgen. Dat raakt me in de kern van wat ik wil: het vermogen om te voorzien. Haal dat weg en wat blijft er over? Oftewel: Death By a Thousand Cuts.
* Op al deze plekken hebben we inderdaad overnacht. Behalve onder de brug.
