We hebben pauze genomen op een gemeentelijke camping midden in de Cantal-streek. Het is hier bergachtig, het gras is nat, het weer is wisselvallig (met hoge betrouwbaarheid op koude nachten). Het is niet de ideale plek om lang rond te lummelen. Lopen willen we! Ontmoetingen met mensen! We voelen het leven in ons bruisen! Op naar het zuiden!
Maar we kunnen er niet omheen: deze keer is het echt onze viervoeter die ons stilzet. In al onze overmoed hebben we toch teveel van ‘m gevraagd waardoor hij sinds een paar dagen moeilijk loopt. Hij ‘mankt’, en bij tijd en wijle trekt hij een — zoals onze kinderen het noemen — Joker-face, die we vertalen als een vertrekken van pijn.
Optimistisch gaven we Vuk een dag of twee om te herstellen, maar zo makkelijk komen we er niet mee weg. We vullen onze dagen door om beurten bij hem te blijven, zodat de ander een van die majestueuze bergtoppen in de omgeving kan trotseren. Maar dit is allemaal niet de bedoeling zo.
Richard en ik overleggen met elkaar. Wat zijn de scenario’s, wat zijn de opties? Dat varieert van een auto huren en naar het zuiden ríjden (vals spelen!) tot een oppasplek voor Vuk vinden en met z’n tweeën verder reizen. Tot de reis afbreken en onze laatste weken in Noord-Frankrijk doorbrengen. Wat te doen?
Wil je meebidden voor een goeie uitkomst? Of eh, ken je iemand die op dit moment naar het zuiden reist, idolaat is van (Servische) honden, en het superleuk zou vinden om onze prul een paar weken onder z’n hoede te nemen? Nemen we ‘m ter hoogte van Gerona weer over.
Durf te vragen tenslotte!