… of eigenlijk: wat laat je thuis?
Geef vriendelijkheid een zetje
Na een vakantie kunnen de mooie ervaringen en gebeurtenissen nog weleens overschaduwd worden door de éigenlijk verwaarloosbare ergernissen – lange files, een luidruchtige Nederlandse buurman op de camping – want op een of andere manier leggen die helaas meer gewicht in de schaal dan op z’n plaats is.
Aan de andere kant van het spectrum kan ik onevenredig veel plezier beleven aan een spontane, leuke interactie met de locals waarbij ik opeens meedoe met een potje petanque en een fles met iets lekkers rondgaat.
Maar hoe organiseer je nu zo’n ontmoeting?
Marleen en ik hadden vooraf besloten om naar hét wijnland bij uitstek geen kurkentrekker mee te nemen (en hier zijn draaidoppen zeldzaam). We moeten dus iedere keer vragen om hulp.
De vriendelijke reiziger
Één overnachting hebben we direct te danken aan iets heel kleins. Tijdens het zoeken naar een slaapplek raakten we in gesprek met een dorpsbewoner. Terloops zagen we dat hij keek naar het poepzakje dat we bij ons hadden. We merkten dat zijn basishouding van ‘wat moet je van me’ veranderde in ‘deze mensen zijn oké’.
Daarna schakelde hij de burgemeester in, die vervolgens een overnachting voor ons regelde in het klushok van de lokale Mairie.
Bakkie pleur machine
Laat je koffie(apparaat) thuis. Dit is zo’n heerlijke afhankelijkheidsmaker. We hebben voorbeelden te over.
Zo vertrokken we uit St Hilaire op een doordeweekse dag. Nou is het zo dat Fransen graag dingen anders doen en op andere tijden, en als buitenstaander moet je er maar op tijd achter komen hoé de dingen gaan (ik laat de stakingen maar even buiten beschouwing).
Ten eerste is er in mei elk weekend wel iets gaande, meestal beginnend op donderdag. Bevrijdingsdag, Dag van de Arbeid, of er is iets met een geestelijke. Dat wordt automatisch een lang weekend en is alles tout fermé.
Ten tweede, en in mei daar bovenop: op woensdag heeft iedere plaats, bedrijf en persoon z’n eigen agenda.
Die woensdag in mei, in St. Hilaire, was het lokale boevenhol met een soort Maaskantje-uitstraling gesloten. Geen koffie dus, toen we op pad gingen, en op deze etappe ook geen vooruitzicht op een bakkie pleur. Het werd later en later en de koffie-hoofdpijn begon zich aan te kondigen. En wij keken bij de huizen die we passeerden of er érgens iemand was die ons van koffie kon voorzien.
Rond 13 uur vroegen we bij een echtpaar of we in de tuin onze pauze en déjeuner konden houden. Dat mocht; er werd zelfs een tafel met stoelen voor ons buiten gezet. Toen we uitgegeten waren kwam de gastvrouw naar buiten of we misschien ook een café zouden willen…
Dus wat laat je thuis?
Dit zijn onze tips om thuis te laten:
- Kurkentrekker
- Je bescheidenheid (dat belemmert je om wat te vragen)
- Je koffie(zetapparaat)
- Misschien zelfs een aansteker maar dat is wel voor de echte doorgewinterde ontmoetingskampioenen
- Je tent en deken, maar dát is een ander verhaal en komt later terug in een stukje.